“Als ik later groot ben…” Wat heb ik dat vaak gedacht in mijn early twenties. Dat waren niet alleen maar dromen over mooie reizen, een koopwoning en een hondje, maar ik zou ook mijn leven he-le-maal op orde hebben zo net voor mijn 30ste. Ik zou precies weten wat ik zou willen in het leven, ik zou een baan hebben die precies past bij mijn idealen, getrouwd zijn en met een beetje geluk in verwachting zijn van mijn eerste kindje. Ik zou het leven voor een groot deel uitgevogeld hebben, en kon alvast genieten van de voorpret die dat met zich meebracht. Ja, dat is hoe de vlag erbij zou hangen ‘later’.
Disclaimer: it didn’t happen. Ja, ik heb inmiddels een fijne koopwoning en ik ben dolgelukkig met mijn vriend en ons hondje, maar ik weet één ding inmiddels:
ik weet nog steeds helemaal niks.
Wat een grote grap. Ik ben natuurlijk nog steeds ‘maar’ 28 jaar, maar als je mij op mijn twintigste had gevraagd waar ik over 8 jaar zou staan, dan was dat zeker niet op de plek waar ik nu sta. Nooit van mijn leven had ik gedacht een horecazaak te runnen samen met mijn vriend. En hoewel ik daar nooit een seconde spijt van heb gehad, heeft dat een groot deel van mijn leven ook op pauze gezet. De afgelopen 5 jaar stonden in het teken van (over)leven, hebben we tijdens corona in de bijstand gezeten en heb ik tijdens de lockdown op het diepste punt gezeten van mijn toch nog korte leven. Het was watertrappelen in een cocktail van uitzichtloosheid en onzekerheid, en zo af en toe ging ik kopje onder.
Nu die periode achter ons ligt, we weer zijn opgestaan en het klokje rond werken, kan ik niet anders dan me afvragen: is dit het nou? Is dit hoe ik dacht dat het leven eruit zou zien? Begrijp me niet verkeerd: er zijn een heleboel zegeningen in mijn leven waar ik heel erg dankbaar voor ben. Na bijna 12 jaar ben ik nog steeds gek op mijn vriend, ik heb super lieve familie en vrienden om me heen en ik ben gezond. Mijn ’twintigersdilemma’ draait voornamelijk om één vraag: wat wil ik nou écht met mijn leven? Stef Bos bezingt dit gevoel weergaloos:
is dit nu later?
is dit nu later als je groot bent
een diploma vol met leugens
waarop staat dat je volwassen bent
is dit nu later?
is dit nu later als je groot bent
ik snap geen donder van het leven
ik weet nog steeds niet wie ik ben
is dit nu later?
Op het oog zou je van mij misschien denken of verwachten dat ik al mijn schaapjes op het droge heb, maar dan heb ik nieuws voor je: ik snap oprecht nog steeds geen donder van het leven. En ik heb zo’n gevoel dat ik daar niet de enige in ben. Ik probeer mijn weg te navigeren door vooral op mijn onderbuikgevoel te vertrouwen, maar kom daarbij ook in situaties terecht die me alleen maar meer vragen opleveren. We zitten nu in het vijfde jaar van het ondernemerschap en zijn door schade en schande wijs geworden, maar in 2019 begonnen we met 0 ervaring. Ik weet nog steeds niet veel, maar toen wist ik écht nog van niks. Zo groen als gras. Inmiddels hebben we echt wel een flinke berg aan ervaring en is de naïviteit er wel vanaf, maar dan nog varen we een koers op basis van ons gevoel. Er is geen plan, geen handboek dat vertelt waar we links of rechts moeten. Dat is spannend, en maakt me ook soms super onzeker. Het heeft me ook aan het denken gezet. Ik ben nu misschien op een punt in mijn leven waarvan ik nooit had verwacht er te belanden, maar de vraag is: hoe erg is dat eigenlijk?
Waarom zouden we überhaupt voor the big 3.0. ons leven helemaal op orde moeten hebben?
Hoezo zou je de perfecte baan, met een perfect huis en een perfect leven moeten hebben, waarbij je huis ook nog eens altijd tiptop opgeruimd is, de wasmand nooit uitpuilt en je voor jezelf altijd uitgebreide en voedzame maaltijden kookt? Een huishouden waar de overhemden altijd gestreken zijn, je nooit meer sokken draagt met gaten en je geen figuurtjes in stof kunt tekenen op het dressoir? Wat een gigantische lat leggen we onszelf op, en wat een immense druk ervaar je als je jezelf er niet aan kunt meten. Waarom zou je per sé voor je 30ste je wanderlust uitgespeeld moeten hebben? Waarom zou je een koopwoning moeten hebben voor je 30ste? En waarom zou het leven ineens serieus moeten worden vanaf je 30ste?
Mijn leven is eigenlijk nog steeds één grote speeltuin. Het ondernemen is natuurlijk geen grap, maar we pionieren erop los en doen alles vooral niet volgens het boekje. We vissen daarnaast standaard schone handdoeken uit de wasmand omdat het zooitje nog niet gevouwen en opgeruimd is, ik draag dagelijks verschillende soorten sokken door elkaar mét een incidenteel gaatje erin en de koelkast is vaak halfleeg omdat we vergeten boodschappen te doen. Heel eerlijk, ik probeer mezelf mezelf vooral niet te serieus te nemen. Ik heb het misschien nog allemaal niet zo perfect voor elkaar, maar die behoefte krijg ik ook steeds minder. Geen idee waar dit leven mij nog gaat brengen, en ik denk dat ik het ook steeds meer ga loslaten. De gebaande paden zijn nog nooit aan mij besteed geweest, en ergens gun ik het mezelf ook om zoveel mogelijk te proberen, te ervaren en te zien. Alles lekker op mijn eigen gemak en tempo. Misschien weet ik over 10 jaar nog steeds niet wat ik wil en zijn die schone handdoeken nog steeds niet gevouwen: I don’t give a sh*t. Ik ga er in elk geval vanuit dat ik mezelf gaandeweg steeds beter leer kennen, en dus ook precies daar ga komen waar ik moet zijn.
Dat vooruitblikken heeft mij überhaupt nog nooit windeieren gelegd, want letterlijk niks gaat volgens plan. Oma had daar vroeger al een mooi tegeltje over:
“van het concert des levens, heeft niemand een program”
Ik ga dus eens wat vaker achterom kijken. Want potverdorie, ik heb toch al veel geleerd tot nu toe. Al die hoogte – en dieptepunten, verliezen, levenslessen en ervaringen hebben me gevormd tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Eígenlijk ben ik al precies waar ik nu moet zijn. Ja, ik ben bijna 30 en weet nog steeds niet wat ik ga doen met mijn leven.
En dat is helemaal oké.
