“Ik ga nooit meer in de horeca werken!”. Dat riep ik vastbesloten nadat ik in 2016 mijn weekendbaantje in een lunchroom vaarwel zei om als fulltime marketeer aan de slag te gaan. Mijn weekendbaantjes waren tot dan toe standaard in de horeca geweest, en ik vond het maar niks om te moeten werken als anderen vrij zijn. Bij de start van mijn fulltime baan had ik voor het eerst in jaren weer de weekenden he-le-maal vrij, en dat voelde als een grote luxe. Little did I know…
Zo’n 2,5 jaar – en 2 werkgevers – verder, voelde ik aan alles dat ik niet op mijn plek zat. Ik genoot van het samenwerken met collega’s en leerde ontzettend veel over het ‘echte’ leven als een werkende twentysomething, maar spendeerde mijn dagen vooral achter mijn laptop op kantoor. Hoe vaak ik “is dit het nou?” heb gedacht, kan ik je niet vertellen. Mijn hele middelbare school en studie periode had ik toegeleefd naar het moment dat ik de arbeidsmarkt op zou gaan. Lekker fulltime werken, een dito salaris krijgen en vooral volwassen zijn: zin in! Uiteindelijk moest ik concluderen dat ‘dit’ het eigenlijk helemaal niet was. Mijn belangrijkste drijfveer voor mij is een verschil willen maken, en écht iets voor anderen kunnen betekenen. Achter die laptop kwam daar niks van terecht, tenminste niet op een niveau wat ik voor ogen had.
Maar ja, wat ga je dán doen met je leven?
Ik had werkelijk waar ook geen idee. Mijn ouders hebben me altijd opgevoed met de gedachte nooit oude schoenen weg te gooien voordat je nieuwe hebt. Ik zou dus op zoek moeten naar iets wat dan wél dat vuurtje in mij laat branden, maar liep daarin helemaal vast. Mijn vriend – die werkzaam was als fysiotherapeut – zat met precies dezelfde struggles, en besloot een tijdje als kok te werken in het restaurant van zijn familie. Ook hij had altijd in de horeca gewerkt als weekendbaantje, dus de keuken was geen onbekend terrein.
In een van de zoveelste gesprekken over onze toekomst, kwam ineens het idee op tafel om samen het restaurant over te nemen. Ik kan me die dag nog zó goed herinneren: het was een zondagmiddag in september 2018, een dag die achteraf gezien ons leven voorgoed heeft veranderd. Hoewel we het idee initieel weglachten, was het zaadje wél geplant. Zo’n 3 maanden later zei ik mijn vaste baan op, kregen we de sleutels van de zaak en waren we officieel restauranteigenaren. That escalated quickly!
Nooit in een miljoen jaar had ik gedacht ooit eigenaar te zijn van een restaurant. Sterker nog, het was allesbehalve een droom of ambitie om een eigen horecazaak te hebben. Het ondernemerschap daarentegen heeft me altijd geïnteresseerd, en deze kans kwam op zo’n cruciaal moment in ons leven dat we de sprong in het diepe besloten te wagen. We zijn inmiddels 4 jaar – en een gigantische crisis – verder, en nog steeds heb ik geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Toen we begonnen in 2019 wisten we echt helemaal niks van boekhouding, leidinggeven, personeelszaken en bedrijfsvoering. Dat eerste jaar was dan ook puur survival mode. Met de gedachte ‘iedereen doet maar gewoon wat’ zijn we op een gegeven moment onze eigen koers gaan varen, en dat doen we vandaag de dag nog steeds.
We zijn voor ons gevoel inmiddels 10 jaar ouder geworden in de tussentijd, maar we hebben ook al zo ontzettend veel geleerd. Mijn grootste les? Dat het leven niet te plannen valt, en geen enkele beslissing defintief hoeft te zijn. Elke keuze die je maakt, maak je met de informatie en inzichten die je op dat moment voorhanden hebt. Dat betekent dat je dus nooit een verkeerde keuze kan maken, want je doet altijd wat jou op dat moment het beste lijkt. Ja, ik had de horeca eigenlijk afgezworen. Maar ik was zo ongelukkig met mijn baan in 2018, dat ik snakte naar een grote ommezwaai. Dat hebben we geweten!
Dit horeca-avontuur is voor ons één grote spiegel, waarbij we onszelf steeds beter leren kennen. Ik krijg inzichten die ik nooit had gekregen als ik op mijn oude werkplek was blijven plakken. Wat ik ook heb ingezien? Dat je in je leven soms op moeilijke kruispunten terechtkomt, waarbij je niet zeker weet welke richting je wat gaat brengen. Laat je dan alles wat veilig en vertrouwd voelt los? Durf je keuzes te maken voor jezelf? Waag je die sprong in het diepe? Of voelt het onbekende eng, onzeker en definitief? Een tweestrijd van gevoelens, waarbij niemand je garanties kan geven. Je weet überhaupt pas of je de juiste keuze hebt gemaakt, als je ‘m al gemaakt hebt.
Hak die knoop daarom door, maak fouten, ga eens flink op je bek en kom sterker terug. Zolang je altijd je onderbuikgevoel volgt, zul je precies dáár komen waar je moet zijn.
Want de beste raad zit al in jezelf.
