Het zondagavond-syndroom. Zo noemde ik het gevoel dat ik had als ik een knoop in mijn maag voelde omdat ik de volgende dag weer moest werken. Een schril contrast met het begin van mijn carrière. Het fulltime werken zag ik namelijk eerst echt als een mijlpaal. Een checkbox die ik kon afvinken: “vaste baan: joe!”. Totdat ik er na een tijdje achter kwam dat diezelfde baan mij eigenlijk helemaal niet zo gelukkig maakte. En als je maar lang genoeg met dat gevoel rondloopt, gaat het vanzelf aan je vreten. Tót het moment dat je jezelf in de spiegel aankijkt en eerlijk moet bekennen: ik vind mijn huidige baan he-le-maal niet meer leuk. Wat dan?

Het is echt een ruk gevoel als je tot de conclusie moet komen dat je huidige baan ‘het’ niet meer is. Zeker als het lijkt alsof iedereen om je heen wél helemaal happy is op het werk. Want wat gaat er bij jou ‘verkeerd’? Hoezo kun je niet gewoon blij zijn met je werk? Dit is toch wat je wilde? Een vaste baan, fijn salaris en redelijk wat vakantiedagen? Een regelrechte realitycheck. Je verwachtingen, dromen en ambities zoals je ze eerst haarscherp voor je zag, zijn mogelijk veranderd. Dat wat eerst een einddoel voor je was, een mijlpaal om te behalen en een checkbox om af te vinken, blijkt nu toch niet meer zo bij je te passen. Dat is balen, maar vooral heel erg normaal.

Je carrière ís namelijk helemaal geen checkbox. En een vaste baan is ook geen einddoel. Naarmate je ouder wordt en ervaringen opdoet, kom je er steeds beter achter wat er bij je past. Zeker in je twintigerjaren maak je zó veel verschillende ontwikkelingen door, dat in één jaar tijd alles anders kan zijn. En maar goed ook. Je twentysomethings zijn een speelplaats, een periode in je leven waarin je volop moet ontdekken, proeven, zien en beleven. Juist op werkgebied. Je bent misschien opgeleid tot fysiotherapeut, maar pas als je elke dag dat beroep uitoefent kom je erachter of dat écht is wat je wil. En dan kan het zomaar zijn dat je na een bepaalde tijd moet concluderen dat je helemaal niet zo gelukkig wordt van je baan.

“Maar wat moet ik dan gaan doen met mijn leven?”, is dan vaak de vraag die volgt. En die snap ik wel. Ik heb ook een opleiding gevolgd in een werkgebied waar ik niet 24/7 werkzaam in wil zijn. Die vraag hield me regelmatig uit mijn slaap. De grootste onrust zat ‘m echter in het feit dat ik dacht meteen iets anders te moeten vinden wat ‘het’ dan wel is. Geen fulltime marketeer? Dan word ik ….! Maar zo werkt het niet. We moeten de overtuiging loslaten dat we gelijk op de juiste plek terecht moeten komen. Want indirect leg je daarmee een immense druk op jezelf, wat het proces van het vinden van een nieuwe baan alleen maar belemmert. Laat de checkbox en al je verwachtingen los, en ga bij jezelf na: wat vind ik nou écht belangrijk? Hoe wil ik mijn leven eigenlijk inrichten? En welk onderdeel moet een baan hiervan zijn? Ga je puur voor de knaken, of zijn die vakantiedagen je eigenlijk veel meer waard? Die vragen zijn veel interessanter dan de focus puur leggen op competenties en werkgebieden.

Heel realistisch: uiteindelijk zijn er rekeningen die betaald moeten worden, en zul je moeten werken. Maar pas als je jezelf écht leert kennen, ga je leren wat er bij je past en wat er vooral níet bij je past. Durf jezelf kritische vragen te stellen, en durf vooral sollicitaties de deur uit te sturen naar bedrijven die beter lijken te passen bij jou. Ook als dat betekent dat je solliciteert op een functie waar je geen officieel papiertje voor hebt! Dat je namelijk voor X gestudeerd hebt, wil niet zeggen dat je per sé daar werkzaam in moet zijn. Juist de vacatures waar je een klein kriebeltje van krijgt in je onderbuik zijn de moeite waard, al helemaal als je klamme handjes krijgt bij het idee van solliciteren. Dat zijn tekenen dat je buiten je comfort zone aan het treden bent, en soms is dat precies de plek waar je moet zijn. En moet een nieuwe baan dan meteen een schot in de roos zijn? Gelukkig niet! Elke werkervaring brengt je weer een stukje dichter bij jezelf, en dus ook een stuk dichter bij daar waar je moet zijn. Als je er zo in staat en vertrouwen houdt in jezelf, zul je vanzelf een bepaalde rust gaan ervaren.

De kans is groot dat we ons leven lang blijven zoeken en ontdekken, en daar is helemaal niks mis mee. Ik gun je in elk geval een heleboel werkervaringen, want jezelf steeds beter leren kennen? 

Dat is misschien wel het grootste cadeau wat je aan jezelf kunt geven.